درباره اشاره صریح رهبری به باند "مخالفان انتخابات"

مقام معظم رهبری در سخنرانی اخیر خود پیرامون انتخابات ضمن تأکید چندین باره بر اهمیت این مقوله فرمودند: برخی می‌خواهند انتخابات و حضور مردم که اثبات تحقق مردم‌سالاری دینی است ضعیف و نامناسب باشد تا حرف و ایده امام بزرگوار و وعده الهی دروغ درآید که در مقابل این حرکت خصمانه، مجاهدان تبیین باید با بیان حقایق بایستند و به وظیفه خود عمل کنند.

به گزارش مشرق، ایشان تصریح کردند: انتخابات یک وظیفه است و هر کسی با انتخابات مخالفت کند با جمهوری اسلامی و اسلام مخالفت کرده است.[1]

*اشاره مستقیم مقام معظم رهبری به مقوله خطرناک "تحریم انتخابات" و بانیان آن است. کسانی که از چند سال قبل ساز مخالفت با صندوق رأی نواخته‌اند و بعنوان حزب، جبهه و رجل سیاسی علنا عنوان کرده‌اند که نامزد و دعوتی در انتخابات نخواهند داشت.

اکنون و با بیانات نقطه‌زن مقام معظم رهبری پیرامون "بانیان تحریم صندوق رأی"، تکالیفی بر عهده دست‌اندارکاران امنیت و انتخابات در کشور واجب می‌آید که ما قضاوت درباره چیستی این تکالیف را بر عهده همان مسئولان واگذار می‌کنیم.

در اینجا اما از بابت تکلیفی که در زمینه تبیین بر عهده رسانه وجود دارد و اشاره به سابقه‌ای که بیانات مقام معظم رهبری مبتنی بر آنهاست؛ ضرورت دارد که مردم و مسئولان امنیتی و قضایی بدانند چه کسانی طی سال‌های گذشته با انتخابات، مشارکت و صندوق رأی مخالفت کرده‌اند؟! زیرا آنچه که در پیامد رفتار تحریمی اینان قرار دارد؛ "اسلحه و گزینه خیابان" است.

دقت شود که مشارکت تکلیفی است که هرگز ساقط نمی‌شود و حتی فردی هم که مدعیست نامزد مطلوبی در انتخابات ندارد باید با مشارکت انتخاباتی از "نامزد نزدیک" حمایت کند تا امید مردمسالاری به صندوق رأی هرگز قطع نشود.

آنچه که در ادامه می‌خوانید بخش‌هایی از مواضع بانیان تحریم انتخابات است که طی سال‌های اخیر برای کاستن از میزان مشارکت مردم و ذبح صندوق رأی اتخاذ شده است:

سعید حجاریان: ما مشارکت بی‌قید و شرط نداریم و همین‌جا بگویم که سال 1402 هم مشارکت حتما مشروط خواهد بود؛ مشروط به اینکه شورای نگهبان چقدر با ما راه بیاید و تردید نکنید اگر راه را ببندند، شرکت نمی‌کنیم. یک چیزی هم بگویم؛ بشخصه باور دارم تحریم انتخابات هم مشکلی ندارد. این نظر من است، می‌تواند مخالفانی داشته باشد؛‌ اما تحریم غیر قانونی نیست.[2]

محمدرضا تاجیک: بی‌تردید، امروز انتخابات بیش و پیش از آن‌که دغدغه و موضوع خواست و میل مردم باشد، موضوع اراد? معطوف به قدرت و بقاء حکومت است. به بیان دیگر، مردم می‌دانند که انتخاب آنان تابعی از انتخاب اصحاب قدرت، یا نوعی صحه‌گذاردن (مهر مردمی زدن) بر انتخابی است که قبلا توسط قدرت اتخاذ شده است...کنش مشارکتی اکثریتی از مردم، دیگر تابعی از کنش کنش‌گران سیاسی و حکومت نخواهد بود. این بسیار مردمان، به دلایل گوناگون براین باور شده‌اند که زندگی و جامع? در خور آنان را دیگر نمی‌توان از رهگذر انتخابات ایجاد کرد.[3]

اسماعیل گرامی‌مقدم: ما می‌گوییم نمی‌توانیم شرکت کنیم؛ حتما جریان رقیب انتظار ندارد من گرامی مقدم وقتی نامزدی ندارم بروم به آنها رأی بدهم؛ حتما رأی نمی‌دهم و در چنین انتخاباتی شرکت نمی‌کنم. حکومت و جمهوری اسلامی و کسانی که قدرت دست‌شان است اگر می‌خواهند انتخابات بالای 60درصد برگزار کنند، باید لوازم انتخابات را فراهم کنند. اگر لوازم انتخابات فراهم نشود، حرف از مشارکت بالا حرفی بیهوده است.[4]

حسن رسولی: طبعاً در حوزه‌های انتخابیه‌ای که نه به عنوان فردی و نه جناحی امکان کار تشکیلاتی نداریم علی‌رغم میل باطنی و باور به اینکه صندوق رأی و انتخابات یکی از ارکان و اصول انقلاب و مصالح ملی است، ناگزیر از غیبت هستیم... افق روشن و امیدوارکننده‌ای برای مشارکت اصلاح‌طلبان در انتخابات مشاهده نمی‌شود![5]

جواد امام: انتخابات واقعی و دموکراسی یعنی نظر اکثریت مردم و هرچه که مورد پسندشان است؛ حال اگر قرار باشد بیش از 50 درصد مردم در یک انتخابات شرکت نکنند، آن انتخابات موضوعیت خودش را از دست می‌دهد و نظامی که بیش از 50 درصد مردم به آن پشت بکنند دیگر مقبولیت لازم را ندارد.[6]

علی صوفی: مردم از انتخابات عبور کرده‌اند، چنانچه از سال‌های 98 و 1400 با عدم مشارکت خود، یک تحریمی را در رابطه با انتخابات اعمال می‌کنند... شرایط به شکلی است که حتی بدنه جریان اصلاحات نیز تمایلی برای حضور در انتخابات ندارد چه برسد به آرای خاکستری.[7]

حسین نورانی‌نژاد: کسی منتظر انتخابات نیست... عدم مشارکت هیچ فایده‌ای هم که نداشته باشد، از بیهودگی و مشارکت در روندی که به ضرر خیر عمومی و منافع ملی است، بر کنار خواهیم بود.[8]

عبدالواحد موسوی لاری: با این مقدمات، زمینه‌ای نبود که اصلاح‌ طلبان ثبت‌نام کنند. آن‌هایی هم که ثبت‌نام کردند نتیجه‌اش مانند آقای پزشکیان و امثال آن‌ها شد.[9]

علیرضا علوی‌تبار:وقتی انتخابات به چنین بن‌بست‌هایی برخورد می‌کند خب مسیرهای دیگری را باید انتخاب کنید چون انتخابات که مناسک نیست که فقط صورتش مهم باشد. الآن مشکل ما در حیطه‌ی انتخابات این است انتخاباتی می‌خواهیم که معنادار، رقابتی و منجر به تغییر باشد. این شرایط حداقلی فعلا فراهم نیست ولی اگر در آستانه‌ی انتخابات چنین شرایطی فراهم شد خب آن زمان باید مجددا تصمیم‌گیری کنیم.[10]

محسن آرمین: در این شرایط اصلاح طلبان باید ارتباط خود را با جامعه تقویت کنند. با آن‌ها بیشتر صحبت کنند، پیشنهادها و طرح‌های خود را در عرصه عمومی به گفت و گو و نقد بگذارند، با صراحت و شفافیت بیش از گذشته به نقد حاکمیت و دفاع از حقوق اقشار مختلف بپردازند، بدون آن که به دام تضاد کاذب صندوق محوری و جامعه محوری بیفتند، با جلب اعتماد افکار عمومی و تقویت پایگاه اجتماعی خود و تغییر موازنه قوا حاکمیت را به برگزاری انتخاباتی معنی دار قانع یا وادار سازند. این نه به معنای خارج کردن انتخابات از برنامه اصلاحات است و نه به معنای شرکت غیر مشروط در هر انتخاباتی.[11]

سعید شریعتی: تحریم انتخابات متکی به یک دستگاه انگیزشی است که به دنبال براندازی نظام و یک آلترناتیو برای کل ساختار است اما عدم مشارکت به معنای این است که به عنوان یکی از اجزای این نظام، به نحوه برگزاری انتخابات اعتراض دارم و شرکت نمی‌کنم. این دو موضوع را نباید با هم خلط کرد و باید تفاوت گذاشت.[12]

محمدصادق جوادی‌حصار: ما نگفتیم در انتخابات شرکت نمی‌کنیم، اما گفتیم مشروط شرکت می‌کنیم. به این معنا که بتوانیم در انتخابات مؤثر واقع شده و ایفای نقش کنیم. اگر این اتفاق بیفتد، بله شرکت می‌کنیم و اگرنه کار عبثی است که فقط پای صندوق رأی رفته و رأی بدهیم که مشکلی را حل نمی‌کنیم.[13]