حوزه/ یکی از اساتید جامعه الزهرا گفت: زنان در مسیر حفظ و نگهداری نهضت الهی عاشورا دارای نقش مهمی بودند.

1.در شب عاشورا به «محمد بن بشیر حضرمی » یکی از یاران امام حسین علیه السلام خبر دادند که فرزندت در سرحد ری اسیر شده است. او در پاسخ گفت: ثواب این مصیبت او و خود را از خدای متعال آرزو می کنم و دوست ندارم فرزندم اسیر باشد و من زنده بمانم . امام حسین علیه السلام چون سخن او را شنید فرمود: خدا تو را بیامرزد، من بیعت خود را از تو برداشتم، برو و در آزاد کردن فرزندت بکوش .
محمد بن بشیر گفت: در حالی که زنده هستم، طعمه درندگان شوم اگر چنین کنم و از تو جدا شوم . ادامه مطلب...

امروز کمی هوایی اربابم / از صبح دلم گرفته و بی تابم

تقویم بیاورید ای وای حسین / شب اول است و من در خوابم

صلی الله و علیک یا ابا عبدالله

++++++++++اس ام اس محرم+++++++++++

چون در همه عمر داشتم حب على / آمد به سرم چهارده نور جلى

گفتم که شفیع من کدامین شماست / کردند اشارت به حسین بن على . . .

++++++++++اس ام اس محرم+++++++++++

سعی کن حرص و طمع خانه خرابت نکند / غافل از واقعه روز حسابت نکند

ای که دم می زنی از عشق حسین بن علی / آنچنان باش که ارباب جوابت نکند . . .

++++++++++اس ام اس محرم+++++++++++

ما سینه زنان رسم جنون باب نمودیم / جان و سر خود هدیه به ارباب نمودیم

از عمق درون ناله و فریاد نمودیم / با سینه زدن زلزله ایجاد نمودیم . . .

++++++++++اس ام اس محرم+++++++++++

خیمه ماه محرم زده شد بر دل ما / باز نام تو شده زینت هر محفل ما

جز غم عشق تو ما را نبود سودایی / عشق سوزان تو آغشته به آب و گل ما . . .

++++++++++اس ام اس محرم+++++++++++

ای شده مجنون خدا السلام / شاهرگ خون خدا السلام

ای شده سرشار دلم از غمت / باز محرم شد و دل محرمت

هست نگاه نگران همه / سوی تو ای دسته گل فاطمه

ایام عزاداری سید و سالار شهیدان، حضرت اباعبدالله الحسین (ع) تسلیت باد

++++++++++اس ام اس محرم+++++++++++

همه جا زمزمه یا حسین و کربلاست / زمزمه ی ضجه های زینب و بچه هاست

خوشا به حال اونایی که دلهاشون تو بین الحرمین و کربلاست

++++++++++اس ام اس محرم+++++++++++

قلبها برای آرامش

دستها برای حک کردن عشق بر روی سینه

عقل در انتظار جنون

نفس ها به شماره افتاده

آری "محرم" آمده . . .

++++++++++اس ام اس محرم+++++++++++

کوچه کوچه دلم پر از غوغاست / هر طرف خیمه عزا برپاست

قدسیان سوگوار و محزونند / همه هستى سیه پوش عزاست

ماه خون و خروش و ماتم شد / ماه خون خدا محرم شد . . .

++++++++++اس ام اس محرم+++++++++++

رمز قرآن از حسین آموختیم / ز آتشش ما شعله ها افروختیم

ای صبا ای پیک دور افتادگان / اشک ما را بر مزار او رسان . . .

++++++++++اس ام اس محرم+++++++++++

ماکه روز شب بسوزیم و گدازیم / دل فقط به عشق مولامون مى بازیم

اگه از دنیا بریم بشیم بهشتى / تو بهشت بازم حسینیه مى سازیم . .

امیرحسین کسائی: در تمام عرصه‌های هنری و دینی و ... لازم است جوان‌ترها از گذشتگان آن عرصه بدانند و مطالعه کنند تا بدانند پیشینه کاری از کجا شروع شده که به امروز رسیده است تا هم همان مسیر را ادامه دهند و از تجریبات آن‌ها درس بگیرند. هم اینکه با تغییرات و تحولات خود مسیر را از ریل ایجاد شده خارج نکنند. شاید این همان پیشینیه‌ای است که از آن دور شدیم؛ چون مقام معظم رهبری در آخرین دیدار خود با مداحان فرمودند: «هیأت باید هیأت بماند».

تشویق یک منبری، مشوقم برای مداحی شد

یکی از پیرغلامانی باید او را شناخت، کنارش نشست و زانوی ادب مقابلش زد، حاج احمد چینی است. متولد 1326 و از مداحان و دعاخوانان پیشکسوت و باسابقه تهران. او در خیابان ری، منطقه امامزاده یحیی تهران در جنوب شهر متولد شده و در خصوص شروع مداحی‌اش می‌گوید: «از 14 سالگی مداحی را در خانه و مجالس خانگی منزل پدری آغاز کردم، اما اولین مجلس رسمی خود را از مدرسه علمیه آیت‌الله مجتهدی تهران شروع کردم و برای اولین بار هم در یکی از هیأت‌های بزرگ تهران قدیم به‌نام هیأت جمعیت حسینی به مدیریت مرحوم حجت‌الاسلام محمود نجفی خواندم. در ایام فاطمیه بود که این مرحوم منبر رفت و من هم کنارش چند خطی خواندم. این اولین حضور و مداحی‌ام در یک هیأت پرجمعیت بود. مرحوم نجفی من را بسیار تشویق کرد و تشویق این روحانی بزرگ، مشوقی برای حضور من در عرصه مداحی بود.»

روضه خانگی، اخلاص بالایی می‌خواهد

حاج احمد یکی از محافل رشد خود در عرصه مداحی را مجالس روضه خانگی منزل پدری‌اش می‌داند و می‌گوید: «منزل ما اول هر ماه روضه خانگی بود و حجت‌الاسلام منزل‌الاجداد به خانه ما می‌آمد و حدود یک ربع روضه می‌خواند. من از این مجالس رشد کردم. یکی دیگر از مجالسی که در منزل ما بود، مجلس روضه فاطمیه بود که پدرم ایجاد کرد و بعد از پدرم نیز من این رسم را در منزل ادامه می‌دهم. روضه خانگی برکت بسیاری دارد. من در گذشته روضه خانگی بسیار می‌رفتم، اما از زمانی که منزلم را از امامزاده یحیی تغییر دادم و دیگر نتوانستم پشت موتور بنشینم، کمتر روضه خانگی می‌روم، ولی الان مجالسی دارم که حدود 50 سال است، یعنی از قبل ازدواجم در آن می‌خوانم. روضه خانگی برکت بسیاری دارد، زیرا اخلاص دارد و مداح و بانی در آن مخلصانه می‌خوانند.»

توصیه‌ای به همه مداحان، منبری‌ها و مردم

حاج احمد یک توصیه هم به همه مداحان، منبری‌ها و همه مردم مذهبی‌ و ولایی‌ دارد و می‌گوید: «غیر از این که در جلسات هیأت‌ها شرکت می‌کنید، مجالس روضه را در خانه خود راه بیندازید تا قال‌الصادق و قال‌الباقر و السلام علیک یا اباعبدالله در خانه‌تان بیان شود. نشانه برکت آن هم این است که در حدیث کساء داریم امیرالمومنین (ع) از پیامبر (ص) سوال می‌کند اجتماع ما در اینجا چه فایده‌ای دارد؟ ایشان می‌فرماید: در هیچ مجلسی نیست که ذکر ما اهل بیت (ع) شود، مگر اینکه خدا رحمتش را به آن نازل کند و فرشتگان حضور پیدا می‌کنند. در بخش دیگر ایشان می‌فرماید: هر دردی داشته باشند، درمان می‌شود و هر گره‌ای داشته باشند، برطرف می‌شود. بنابراین اگر به دنبال دنیا و آخرت هستیم، باید روضه خانگی را احیا کنیم، زیرا مشکلات دنیوی و اخروی را برطرف می‌کند. پیامبر (ص) فرمود: «مَثَل اهل بیت من در میان شما مانند کشتی حضرت نوح است» ایشان در جای دیگری می‌فرمایند: «به درستى که حسین (ع) مصباح هدایت و کشتى نجات است» ما باید این کشتی نجات را در این دوره و زمانه که آفات زیاد است تا جوانان را منحرف کنند، به خانه‌ها بیاوریم و این با کرونا منافاتی ندارد و می‌توان با حضور یک روضه خوان و جمع محدود خانواده روضه را برپا کرد.» ادامه مطلب...

به گزارش خبرنگار کتاب و ادبیات خبرگزاری فارس، رضا خوش‌تراش پسندیده از شاعران جوان کشورمان تازه‌ترین سروده خود را به تحولات افغانستان اختصاص داد.

تقدیم به این روزهای افغانستان از زبان برادران پارسی‌زبان افغان...

اینک ظهور کرده خداوند دین‌تان
دینی که سر‌برآمده از آستین‌تان

زور تفنگ خسته شد از انتحارها
تاریخ شِکْوه می‌کند از بهترین‌تان

مَردید و مؤمنید و به ظاهر شنیدنی
حاشا به بطنِ غیرت‌تان، آفرین‌تان

ظلم شگرف ارث بجا مانده شماست
شهری نمانده از سخنان مبین‌تان

شهری که خلوت است‌ و‌ زِ خون رقص می‌کند
شمشیرهای تافته و آتشین‌تان

از آفتاب غزنه و کابل فراری‌اند
آن قلب‌های یخ‌ زده و آهنین‌تان

با این همه خصیصه سزاوار چیستید؟
روزی بسوزد اولّی و آخرین‌تان

مردم زیادی برای گرفتن غذا مقابل هیأت صف می‌کشیدند. اما وقتی اعلام کردند ویروس کرونا در تجمعات می‌تواند خیلی‌ها را مبتلا کند، تصمیم گرفتیم هیأت عزاداری را به احترام کادر درمان تعطیل کنیم و از همه عزاداران خواستیم در خانه‌ خودشان عزاداری کنند تا جلوی انتشار ویروس را بگیریم. سلامتی عزاداران حسینی همیشه باید در اولویت باشد.

«همسن و سال هستند؛ جوانان دهه 70 و عاشق محرم و عزاداری برای امام حسین(ع). بعد از دهه محرم هر سال، یک سال برای رسیدن این روزها لحظه‌شماری می‌کنند تا بار دیگر کنار هم تکیه برپا و عزاداری کنند. اما دو سالی است که با این حسرت دست به گریبانند و جای برپایی تکیه و دسته، دست نیازمندی را می‌گیرند که زندگی‌اش به مویی بند است. اهالی محله لویزان اعتماد زیادی به آنها دارند. رسم نذری‌دادن هم تغییر کرده و حالا مواد غذایی را به در خانه افراد نیازمند می‌برند. این روایت «موکب قاسم ابن الحسن» در محله سه راه لویزان است.

پارچه‌نوشته روی موکب برای خودش حکایتی دارد: «برای کمک به خانواده‌های نیازمند منتظر دستان مهربان و نذری‌های شما هستیم.» صدای نوحه از باند کنار موکب پخش می‌شود و چند نفر از بچه‌ها مشغول بسته‌بندی ماکارونی و رب می‌شوند. زوج جوانی هم با یک کارتن بزرگ نذری وارد می‌شوند. امیر رضا از اهالی محله است و با همسرش برای ادای نذرشان آمده‌اند. می‌گوید این بهترین نذری زندگی ماست: «پنج سال قبل که ازدواج کردیم، از همان سال اول زندگی تصمیم گرفتیم هر سال محرم نذری بدهیم. هر سال دیگ آش برپا می‌کردیم و 700 تا 1000 کاسه‌ آش به همسایه‌ها و اهالی محل می‌دادیم. اما از وقتی سر و کله کرونا پیدا شد، تصمیم گرفتیم شیوه نذری‌دادن را عوض کنیم. دنبال ایده مناسبی بودیم تا این که با بچه‌های این موکب آشنا شدیم. آنها محرم هر سال با برپایی این موکب به نیازمندان محل کمک می‌کنند. ما هم تصمیم گرفتیم به‌ جای آش، مواد غذایی خشک به نیازمندان بدهیم. امروز هم عدس و نخود و لوبیا خریدیم و تحویل بچه‌های موکب دادیم.» ادامه مطلب...

هر سال نزدیک به محرم عده ای با راه اندازی شایعات  شبهه هایی در زمینه نقد و به چالش کشیدن لباس سیاه و مشکی پوشی در فضای مجازی هجمه هایی به راه می اندازند ، حتی افرادی نیز هستند که با آوردن روایاتی در مذمت لباس سیاه آن را لباس عباسیان و دوزخیان می دانند و مطرح می کنند که از سوی پیامبر اسلام(ص) لباس سفید تنها تأکید شده است.

شیعیان هر سال در ایام محرم و صفر به خاطر شهادت امام حسین(ع) سید و سالار شهدا و یارانشان و نشان دادن حزن و اندوه نسبت به این ظلم به امام شیعیان لباس مشکی تن می کنند و محلاتشان را سیاه می بندند، کما اینکه همه ما ایرانیان از دوران باستان هم با از دست دادن عزیزانمان لباس سفید به تن نمی کردیم و یا به دلیل احترام گذاشتن به خانواده عزیز از دست داده تا چهل روز مشکی بر تن داریم.

خانواده ها در این ایام که می خواهند منازل و محلاتشان را مزین به پارچه های مشکی عزاداری حسینی کنند، می بایست برای فرزندانشان این را توضیح دهند که این سیاه پوشی و سیاهه زنی به دلیل از دست دادن امام شیعیان است که با قیامش باعث زنده نگه داشتن دین اسلام شد، درحالیکه اگر این کارهای سمبلیک را انجام ندهیم ممکن است در سیاهه های تاریخی عزاداری شهدای کربلا و فرزند پیامبر(ص) گم شود.

از قدیم الایام نزدیک به ماه محرم که می شدیم، پدرها و پدربزرگ هایمان سیاه پوشی را و خود را برای مراسم عزاداری سرور و سالار شهدا امام حسین (ع) آماده می کردند، همین زنده نگه داشتن آداب و رسوم باعث شد که سوگواری سیدالشهدا(ع) به فراموشی سپرده نشود و باعث تعجب دیگر ادیان باشد که چطور بعد از 1400 سال هنوز فرزند پیامبر(ص) و خونخواهی از او که خونخواهی مظلوم از ظالم است، پابرجا است.

یکی از مهمترین وظایف والدین در منازل، روحانیون، مبلغان و مداحان در مساجد و تکایا این روزها این است که این فلسفه را به جوانترها توضیح دهند تا آنها هم جذب افکار انحرافی نشوند.

*لباس سیاه نماد عزاداری و ماتم در شاهنامه فردوسی

سنت سیاه پوشی یک سابقه طولانی چون عمر بشر دارد و در فرهنگ ایرانیان باستان، یونان و اعراب قدیم هم این سنت برای عزاداری وجود داشته است. حتی ما در شاهنامه فردوسی می بینیم که جامه سیاه، نماد غم و اندوه و ماتم است. در روایات داریم که امام باقر (ع) فرمود: زنان بنی هاشم در سوگ ابا عبد الله(ع) جامه سیاه بر تن کردند، زمانی که امام حسین بن علی(ع) به شهادت رسید، زنان بنی هاشم لباس های سیاه و جامه های خشن مویین پوشیدند و از گرما و سرما شکایت نمی‌کردند.

بنابراین اگر پیامبر خدا(ص) به پوشیدن لباس سفید تأکید می کردند، به این معنی نیست که غیر از حالت عادی هم سیاه پوشی وجود نداشته باشد، بهرحال سیاه پوشی در شهادت حضرت حمزه و جعفر طیار در تاریخ، سیاه پوشی حضرت زهرا(س) در سوگ پدر، امام حسن(ع) در شهادت علی(ع) و سیاه پوشی بانوان خاندان رسالت در شام و مدینه در شهادت امام حسین(ع) در تاریخ ثبت شده است.

در میان منابع شیعی «محاسن برقی» ج دوم، صفحه 420 و «وسائل الشیعه» ج سوم ، صفحه 238 آمده که نخستین کسانی برای اباعبدالله (ع) سیاه پوشیدند، زنان بنی هاشم بودند که اقامه عزا کردند و حتی امام سجاد(ع) برای عزاداری آنها غذا فراهم کرد. پس این عزاداری یک عزاداری معمولی نیست کما اینکه ما برای یک عزای معمولی در دوست و آشنایمان هم سیاه می پوشیم چه رسد به عزادرای سیدالشهدا(ع) که بخشی از فرهنگ ما است. ادامه مطلب...

حجت الاسلام و المسلمین معین شرافتی سخنران و کارشناس مذهبی در گفت‌وگو با باشگاه خبرنگاران جوان، مطرح کرد: با کمی سیر در تاریخ عاشورای سال 61 هجری قمری مشاهده می‌کنیم از خیل کثیر امت اسلامی و افرادی که خود را مسلمان می‌دانستند، تنها عده کمی خود را متصل به امام زمان خویش کردند و به یاری او شتافتند و به فیض سعادت نائل شدند. اباعبدالله الحسین (ع) از آغاز حرکت و قیام آغوش خویش را باز کردند و از افراد مختلف حتی با عقائد گوناگون دعوت می‌کنند تا به او بپیوندند این را می‌توان در نامه به عبیدالله بن حر تا دعوت از زهیر بن قین و وهب نصرانی یا عمرو بن قیس مشاهده کرد.

وی ادامه داد: البته از بین این دعوت‌ها تنها جناب وهب و زهیر پاسخ مثبت به امام دادند و او را یاری کردند، در این میان حتی امام حسین (ع) در روز عاشورا نیز دست از دعوت به هدایت بر نداشتند و از آغاز جنگ تا لحظاتی قبل از شهادت به نوعی که لشکریان بشنوند اقدام به دعوت کرده است. در تاریخ ذکر شده که امام در آغاز نبرد فرمودند «آیا دادرسى نیست که براى رضاى خدا به داد ما برسد؟ آیا دفاع‌کننده‌اى نیست که از حریم رسول خدا (ص) دفاع کند؟». حال سوال اینجاست که چرا تنها عده کمی به این دعوت‌های متعدد پاسخ مثبت دادند؟، چه مانع‌هایی باعث عدم اجابت، ولی خدا شد؟ و عوامل یزیدی شدن یا یزیدی ماندن چیست؟

این کارشناس مذهبی ادامه داد: در پاسخ به سوال فوق باید گفت یک عامل ریشه‌ای این مسئله عدم وجود ایمان حقیقی و کامل است. ایمانی که تمام دلبستگی‌های مادی و دنیوی را کنار بزند تا فرد بتواند مسیر حمایت از حجت خدا را انتخاب کرده و به یاری او بشتابد حتی اگر آخر کارش به شهادت ختم شود. اتفاقاً امام حسین (ع) نیز از همان ابتدا دنبال چنین افرادی بود. حضرت در لحظات ترک مکه مکرمه اینگونه اعلام داشتند «هر کس می‌خواهد جانش را در راه ما تقدیم کند و در لقای خداوند وطن گزیند، با ما همراه شود». ادامه مطلب...