طلوع آفتاب سوم شعبان که سالروز طلوع شمس معنویت و پاسدار اسلام و مجدد‌‎ ‎‌حیات قرآن کریم و نجاتبخش امت خاتم ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ از شب تاریک به‌‎ ‎‌عصر ظلمانی حکومت جائران? یزیدیان که می رفت تا قلم سرخ بر چهر? نورانی اسلام‌‎ ‎‌کشد و زحمات طاقت فرسای پیامبر بزرگ اسلام ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ و مسلمانان‌‎ ‎‌صدر اسلام و خون شهدای فداکار را به طاق نسیان سپارد و به هدر دهد، بر هم? مسلمانان‌‎ ‎‌جهان و شیعیان خط سرخ امامت و ملت فداکارِ در صحن? ایران بزرگ و رزمندگان در راه‌‎ ‎‌هدف مقدس و خصوص سپاه پاسداران عزیز که این روز عظیم الشأن را برای خود‌‎ ‎‌انتخاب نموده اند مبارک باد. (همان، ج 16، ص 263)

سخن درباره امام حسین(ع) و حماسه بزرگ عاشورا بسیار گفته و نوشته اند و در کلمات امام خمینی فراوان به چشم میخورد که در مناسبتهای دیگری به آنها خواهیم پرداخت.

حضرت ابوالفضل(ع) در واقعه کربلا علمدار و سقای کاروان بود و از آنجا که دارای جایگاه معنوی بلندی است، وی را باب الحوائج میخوانند و روز تولد آن حضرت را به زیبایی تمام، روز جانباز نامیده اند، زیرا او بزرگترین جانباز کربلا است که دو دست و چشمان خویش را در راه خدا، فدای امام و برادر خویش کرد تا آنجا که امام حسین(ع) خطاب به وی فرمود: «بنفسی أنت یا أخی»؛ جانم به فدای تو ای برادرم.

پنجم شعبان نیز روز ولادت اولادی دیگری از اولاد پیامبر خاتم حضرت محمدبن عبدالله(ص)، حضرت سیدالساجدین، امام زین العابدین(ع) است. وی در صحرای پرشور و آشوب کربلا حضور داشت و شاهد شهادت همه عزیزان اسلام و ناظر بلاها و سختیها بود و لکن تقدیر الهی بر باقی ماندن ایشان و پیام رسانی وی در حال اسارت و در غل و زنجیر یزیدیان زمانه بود.

ایشان فرزند امام حسین(ع) و بنابر مشهور مادرش شهربانو بود. وی عابدترین فرد زمان خود بود تا آنجا که ایشان را زین العابدین و سیدالساجدین نامیده اند.

امام خمینی(س) درباره امام سجاد(ع) میفرماید:

قدری تفکر کن در حالات علیّ بن الحسین، و مناجات آن بزرگوار با‌‎ ‎‎‌حضرت حق، و دعاهای لطیف آن سرور که کیفیت آداب عبودیّت را به‌‎ ‎‌بندگان خدا تعلیم می کند. من نمی گویم مناجات آن بزرگواران برای تعلیم‌‎ ‎‌عِباد است، زیرا که این کلام بی مغز باطلی است که صادر شده از جهل به مقام‌‎ ‎‌ربوبیّت و معارف اهل البیت؛ خوف و خشیت آنها از همه کس بیشتر بوده و‌‎ ‎‌عظمت و جلال حق در قلب آنها از هر کس بیشتر تجلّی نموده؛ لکن می گویم‌‎ ‎‌باید بندگان خدا از آنها کیفیت عبودیّت و سلوک الی اللّه را تعلّم کنند، وقتی‌‎ ‎‌ادعیه و مناجات های  آنها را می خوانند لقلق? لسان نباشد، بلکه تفکر کنند در‌‎ ‎‌چگونگی معامل? آنها با حق و اظهار تذلّل و عجز و نیاز نمودن آنها با ذات‌‎ ‎‌مقدس.‌ (آداب الصلوه، ص 152-151)

حضرت علی بن الحسین، علیهما السلام، قرآن را به طوری نیکو تلاوت می فرمود که کسانی که از آنجا عبور می کردند، از قبیل سقّاها، آنجا توقف می کردند و بعضی از استماع آن غش می کردند. (چهل حدیث، ص 504)